Tak, tak... to ten moment, kiedy zewsząd zalewają nas posty o wdzięcznym nagłówku "podsumowanie roku", a tym razem i ja postanowiłam dołożyć swoje trzy grosze w tej kwestii. 

Posiadanie fotoksiążki to jedno z marzeń, które znajduje się na liście prawie każdego fotografa. Zdecydowanie wiele więcej radości daje zobaczenie zdjęć na papierze, kiedy to są bardziej bliższe, namacalne. Jakiś czas temu fotograficzny zakątek oszalał na punkcie Saal Digital, a ja widząc kolejne piękne fotoksiążki innych fotografów zapragnęłam stworzyć swoją własną. Wysłałam zgłoszenie i otrzymałam możliwość stworzenia własnego projektu. Byłam przeszczęśliwa! A dziś przychodzę do Was z efektami moich zmagań i krótką recenzją.

Dotarłam do tego życiowego momentu, kiedy mam problem ze swoją fotografią.

Zaczynałam od makro i nie wyobrażałam sobie wymienić biegania za kwiatami i owadami na rzecz fotografowania ludzi. To był zupełnie inny świat, ale stało się. Odkąd porwałam przed swój obiektyw jedną, drugą, kolejną koleżankę, zaczęło mi się to wydawać wspaniałe, lecz z czasem i nudzące, bo wiecie, to było takie cykanie dla zwykłych fotek na fejsa, a ja chciałam czegoś więcej. Dlatego zaczęłam wymyślać stylizacje, ganiać po sklepach za sukienkami i rekwizytami, martwić się o bajkowe makijaże i elementy magii. Zaczęłam poszukiwać nowych twarzy, chociaż z początku to była dla mnie abstrakcja. Abstrakcja aby tworzyć coś z kimś obcym, kiedy byłam tak ogromnie nieśmiała. Nadal ta uciążliwa cecha charakteru mi towarzyszy, często obawiam się o takie sprawy jak chociażby rozpoczęcie rozmowy, ale jakoś to leci kiedy mam ze sobą aparat, najwidoczniej dodaje mi on nieco pewności siebie. 

Czasami gubiąc się w natłoku codziennych zdarzeń zapominam kim właściwie jestem. Brzmi śmiesznie, ale naprawdę dość często mi się to zdarza. Budzę się o stałych godzinach, jem zawsze to samo śniadanie, każdego dnia nerwowo spoglądam na zegarek podczas nudnego wykładu. Robię to, co "muszę", zapominając o ludziach, pasjach i samorozwoju. Z niezadowoleniem spoglądam na aparat i przypominam sobie, że dawno niczego nie stworzyłam, ale przecież mam tyle innych odgórnie narzuconych zajęć. Bo zaraz kolokwium, bo zakupy trzeba zrobić, bo w sumie to już mało czasu, a i zimno, i się nie opłaca. Wpadłam w dobijającą rutynę, która zabija moją osobowość, odciąga od samorealizacji i gubi mnie samą. Bardzo nieprzyjemne uczucie. Bardzo.

Spoglądając na te zdjęcia odczuwam tęsknotę. Za latem, długimi dniami, słońcem, beztroską, przejażdżkami rowerowymi, śmiechem przyjaciół, bieganiem z aparatem... Miałam szczerą nadzieję na piękną, złotą jesień przeplataną promieniami słońca, niosącą ze sobą żółte, bordowe i pomarańczowe liście, które tak bardzo cieszą oko. Obecnie pogoda nas nie rozpieszcza, ciągły chłód i opady deszczu nie zachęcają do wystawienia nosa poza próg ciepłego mieszkania, a i na tworzenie zdjęć nie ma czasu ani ochoty. Gubiąc się w natłoku obowiązków, nowych doświadczeń i wielu negatywnych myśli uciekam do tych pięknie słonecznych kadrów, ciesząc duszę złocistą taflą wody i myślą o tym, jak wtedy było przyjemnie spoglądać na ten zachód. Chociaż poza radością te zdjęcia mają w sobie coś melancholijnego, jakąś nutę niepokoju błądzącą po kątach, może niezbyt wyraźną, ale w pewnym stopniu dostrzegalną.

Kolejny post "tylko do oglądania". Po prostu żaden z moich długich postów, jaki czeka w wersjach roboczych, nie pasuje tu klimatycznie. Wkrótce będzie bardzo melancholijnie... Ale póki co efekty sesji z Mają!

Słowami wstępu

To musiało się wydarzyć. Większość fotografów upublicznia swoje zmagania w programach graficznych, więc dlaczego i ja nie miałabym tego zrobić? Kiedyś postprodukcję uważałam za zło, ale przecież dzięki niej mogę bliżej przedstawić odbiorcy wizję, jaką miałam w głowie podczas tworzenia sesji. No i wprowadzać trochę magii. Lubię to. Jeszcze przyjdzie czas na delikatne ujęcia, a póki co będę szaleć kolorystycznie. (APSIK! Tak, właśnie kichnęłam, to chyba początek super jesiennego choróbska.)

Sesja z Natalią początkowo miała wyglądać "nieco" inaczej (zauważyliście, że prawie każda z moich ostatnich sesji miała "wyglądać inaczej"? :D), ale z powodu braku wizażystki postanowiłyśmy działać z tym co mamy. Rekwizyty i plener mogłoby się wydawać banalne, ale efekt końcowy pozytywne mnie zaskoczył.
I... czuję tę zbliżającą się chandrę jesienną. Nie dam się, nie dam!

Blog Natalii: klik
Fanpage Natalii: klik
I mój fanpage, jeśli jeszcze ktoś nie obserwuje: klik

Słowami wstępu uprzedzę, że nie jestem entuzjastką tego typu zabaw, chociaż już raz zdarzyło mi się opublikować LBA na blogu, co miało miejsce dawno, dawno temu (na szczęście większość z Was nie pamięta czasów, kiedy to bawiłam się w blogerkę modową). Pewnie i tym razem zignorowałabym kolejną nominację, ale jako, że dostałam ją od Magdy (tu jej blog, klikać, tu, tu, tu) to głupio byłoby jej nie przyjąć. :) Nominacji nie przyznam nikomu (nie potrafię wybrać blogów, lista byłaby zbyt długa!), ale chętnie odpowiem na pytania. 

Choć ostatnimi czasy częściej sięgam po filmy, sercem jestem przy książkach. Zanim zaczęłam uczęszczać do liceum i tracić sporo czasu na dojazdy, czytanie i częste zaglądanie do księgarni było na porządku dziennym,  a ustawianie nowych książek na półkach sprawiało mi ogromną radość. Obecnie od dłuższego czasu biblioteczka stoi zaniedbana, a w ciągu moich obecnie najdłuższych wakacji przeczytałam... 60 stron. Ah, wstyd.

Na wstępie zaznaczę, że ta sesja nawet mi się nie śniła. Normalnie gdyby ktoś zaczął mówić o ostrym świetle na zdjęciach zaczęłabym krytykować, prychać, wybrzydzać, marudzić, kląć, bo przecież mocne światło to zło. Te szpetne cienie, widoczne niedoskonałości podane wręcz jak na tacy, walka z prześwietleniami, przymrużone oczy... i gdzie tu plusy? Fu, fu. Często natrafiam na zdjęcia wykonane w samo południe, większość z nich wygląda tragicznie bo albo fotograf, albo modelka nie radzi sobie z panującymi warunkami, albo też nikt nie ma na takie zdjęcia konkretnego pomysłu i te wszystkie cienie są tylko niepotrzebną kulą u nogi.

Są sesje, na które czeka się długo i z niecierpliwością, które planuje się na nowo co kilka dni, na które z dużym wyprzedzeniem czasu zbiera się ludzi, a później już tylko z wielkim podekscytowaniem czeka się na ten wielki dzień. Tak było i w tym przypadku, ale efekty końcowe...

Dziś ponownie bez tekstu. Szybka i krótka relacja z szybkiej i krótkiej sesji z Kasią.

Niezły bałagan i niezłe zaległości  się tu natworzyły, korzystając z ostatnich dni wakacji (tak, nareszcie nie muszę martwić się pierwszym września!) spróbuję nieco tu posprzątać i pokazać sporo nowości, które zalegają nieopublikowane na moim dysku. Tymczasem zapraszam na fanpage - tam zaglądam reguarnie (KLIK).

Prosta i lekka sesja z Natalią w moim ukochanym Czarnolesie. Po raz pierwszy fotografowałam róże co jest wręcz dziwne, skoro z aparatem biegam po świecie już kilka lat. Nigdy nie miałam dobrego dostępu do tych kwiatów, a na czyjeś podwórko wpraszać się nie będę, więc temat róż odkładałam w kąt. Aż tu nagle trafia się sesja z Natalią i pierwsze co przyszło mi na myśl - przecież tyle razy zachwycałam się różami w Czarnolesie, dlaczego by ich nie wykorzystać? I bum. Z tego co wiem większość okazów tych kwiatów już dawno przekwitła, ale w tym miejscu wszystko zakwita później, więc udało mi się je jeszcze uchwycić. Co do samych zdjęć - sesja raczej spontaniczna, bez konkretnego pomysłu, a same ujęcia bardziej dla modelki niż dla mnie. Chociaż nie powiem; pozwoliłam sobie kilka z tych ujęć wrzucić do portfolio, gdyż niektóre z kadrów mają przyjemny, cieplutki klimacik.

Czas na super chaotyczny post pisany kilka minut po północy! Zachciało mi się zmiany szablonu i mam, nic z tego nie wyszło, kopii zapasowej nie zapisałam, więc od nowa muszę grzebać w htmlu i poprawiać ten dobrze już wam znany szablon. Tak, zniknęło menu, tak, czcionki mogą nie chcieć obsługiwać polskich znaków - naprawię jak tylko znajdę na to czas. Czas, czas, mało go, coraz mniej! Miało być dużo sesji w najbliższym czasie, ale standard - ja odwołam, ja też i jeszcze ja... Taak, ale i tak mam co nieco w zanadrzu, będę stopniowo publikować, za kilkanaście godzin jadę na kolejne zdjęcia i tak oto może jeszcze, powolutku, wyciągnę coś z tych wakacji. Dobra, nie przedłużam, tak naprawdę to już prawię śpię, więc nie wiem o czym mówię. Pomińcie tekst. Aah, chyba powinnam była to napisać na początku. Ale: nieważne. Miłego dnia, wieczoru czy coś. xoxo

Co roku w większym lub mniejszym stopniu przeżywam jesienną chandrę, ale poza samą jesienią wpadam w podobne stany wiosną, latem i zimą. A może to po prostu depresja, którą zasłaniam zależną od pór roku chandrą? Któż to wie.

Nie jestem pewna zbyt wielu rzeczy, ale jest coś, co mogę potwierdzić na pewno: robienie zdjęć przynosi mi szczęście. Potrafię długo kląć i płakać, gdy po raz kolejny pogoda zmusza do odwołania sesji, albo któraś już z kolei dziewczyna odwołuje zdjęcia. Wiem, że nie dla wszystkich, z którymi współpracuję, efekt końcowy jest tak ogromnie ważny jak dla mnie; niektórzy chcą tylko dobre zdjęcie na fejsa, ja natomiast próbuję łamać swoje słabości i stawiać kolejne kroki w kierunku dobrych fotografii. 

Może to wizja kilku najbliższych sesji dała mi małego kopa do działania, a może to powoli znikające problemy, o których wspominałam poprzednim razem. Ostatecznie wybrałam uczelnię, zechcieli mnie nawet w pierwszej turze, może to co prawda nie jest szczyt marzeń, ale nie powinnam skreślać tego kierunku - możliwe, że tak ma być, niedługo coś zmienię, zmodyfikuję i ostatecznie spełnię się w stu procentach. Przeraża mnie głośna i zatłoczona Warszawa, już odczuwam lekką tęsknotę za tym spokojem, jaki panuje w mojej okolicy, ale mimo to tam znajdę więcej osób, z pomocą których będę mogła tworzyć. Zniknął też stres związany z prawkiem, bo już niedługo będę oficjalnie bawić się w szofera odwożącego znajomych z imprez. Nadal pozostało coś po ostatnim dołku fotograficznym, ale jest już nieco lepiej, powoli z tego wychodzę. Mam nadzieję stworzyć w ciągu najbliższych tygodni kilka dobrych sesji, które utwierdzą mnie w przekonaniu, że warto się spełniać, warto mieć pasję.

Nie wiem jak wiele osób nadal tu jest lub czeka cierpliwie w gronie obserwatorów na nowy post, możliwe, że ponownie wszyscy zniknęli, ale małymi kroczkami postaram się odbudować regularność wpisów tego bloga. Może nie będę pisać, nie czuję się na siłach by stworzyć zbiór mądrych zdań. Będą tylko zdjęcia. 

Jeśli uda mi się zebrać to w najbliższym czasie stworzę kolejne podsumowanie, tym razem z dwóch miesięcy, czyli typowy zlepek ujęć chwili z telefonu. Poza tym pojawią się relacje z sesji zdjęciowych. Tak, niewiele ich powstało w te wakacje, zostało mi też mało czasu.

Żeby nie było pusto - kadry z ostatnich sesji.

Możliwe, że mam mały mętlik w głowie, za dużo do uporządkowania w sprawie przyszłości, wiele ciężkich wyborów i za mało zdrowia psychicznego na to wszystko. Jest dziwnie, ciężko i lekko nie będzie, na pewno nie w najbliższym czasie. 

Fotografię kocham, ale nienawidzę gdy jedna, druga, trzecia i kolejna modelka odwołuje sesję "bo tak", wtedy potrzeba i chęć tworzenia chowają się w kąt. Wszystkie te zdjęciowe plany na tegoroczne wakacje pouciekały z mojej głowy i póki co nie chcą wracać. Po prostu się zraziłam. Znowu. Brakuje mi kompetentnych ludzi, którzy pomogliby w tworzeniu sesji. Brakuje mi impulsu, który popchnąłby mnie do przodu. Tworzyć mam nadzieję nie przestanę, ale podejrzewam, że będzie mi to szło bardzo mozolnie.

Razem z zanikiem dni wypełnionych fotografią, również i blogowanie odeszło na plan dalszy. Nie jestem z tego zadowolona, bo sprawia mi to ogromną radość, ale nie chcę przelewać na bloga swoich negatywnych myśli i emocji, które następnie musielibyście czytać Wy.

Ciężko mi na duszy i nie potrafię wyjść z tego dołka. Jako osoba z natury pesymistyczna i cholernie nie wierząca w siebie - chyba mam nawet nieco trudniej.

Nie wiem po co to piszę. Chciałam być  radosna i pozytywna we wszystkich tych blogowych wpisach, ale czasem czuję potrzebę wygadania się gdzieś indziej niż zwykle. Pewnie na trochę zniknę, a może jeszcze jutro wrócę z uśmiechem na twarzy. Nie, może jutro to za wcześnie, ale pewnie wrócę znienacka, bez wytłumaczenia.

Żegnam się z wami włączając kolejny odcinek Lost - mojej jedynej ucieczki w ostatnich dniach. Pe es, maturę zdałam, to co mi niepotrzebne na zaskakująco wysokim poziomie.

Miłych wakacji i nie marnujcie ich tak jak ja!

(Tak mi Kacha ostatnio pozowała)

Tym razem mam dla Was kilka delikatnych ujęć z Martą. To dość proste portrety, ale mimo to bardzo je lubię. I... brak weny na pisanie, dlatego dziś tylko i wyłącznie zdjęcia.

Pe es, przypominam, że można zgłaszać się na sesje! c:

Postanowiłam na czas mojego okresu wakacyjnego stworzyć kilka postów z podsumowaniem każdego miesiąca. I tu odejdę nieco od moich standardowych wpisów, bo zaprezentuję Wam trochę prywaty, tak byście lepiej mnie poznali, zobaczyli jak spędzam czas wolny, a może i zainspirowali się do działania. Z góry proszę o wyrozumiałość, prawdopodobnie będą to zdjęcia wyłącznie z telefonu, część pochodząca ze snapchata (snap = gorsza jakość) i możliwe, że pojawi się coś "ładnego artystycznego", ale w większości mogą to być proste, niedopracowane ujęcia chwili i pojedyncze selfie. Oczywiście postaram się zachować przyzwoity poziom i wybrać to, co od razu nie zabije jakością i będzie pokazywało coś, co może zaciekawić. No dobra, to tyle,a reszta wyjdzie w praniu. Zapraszam na podsumowanie maja!

                                                                                                                                                                       ~ Anthony de Mello   

Jak wiecie, a może i nie, wielkimi krokami zbliża się moja matura, więc odkładam na plan dalszy wszelkie sesje i inne zajęcia, które stoją mi na drodze do nauki. (No dobra, tak serio to jeszcze nie zaczęłam powtarzać, he.) Szkoda mi jednak całkowicie odcinać się od moich ulubionych zajęć i zaglądania tu raz na jakiś czas, dlatego postanowiłam przygotować sobie serię prostych tygodniowych wyzwań fotograficznych, które - jak myślę - zajmą mi niewiele czasu w ciągu dnia i pozwolą regularnie wracać do fotografii. Na pierwszy rzut wybrałam tydzień bez lustrzanki, a z aparatem wbudowanym w mój telefon.

A tymczasem mam dla Was misję! Skupcie się na tych ujęciach. Tak, skupcie się. (No nieźle, już zaczyna rozkazywać czytelnikom.) Chciałabym usłyszeć od Was naprawdę szczerą opinię na temat tych zdjęć. Możecie się rozpisać. Możecie krytykować (krytykować, nie bezpodstawnie hejtować). Dostępna jest opcja anonimowego komentowania, jeśli chcielibyście ukryć swoją tożsamość. :) Pozytywne komentarze są motywujące, ale nie bójcie się też wytknąć mi błędów, to pomoże w dalszym samorozwoju. Będę bardzo, bardzo wdzięczna za wszelkie opinie jakie wyrazicie! :)

Wiecie jakie to uczucie chwycić za aparat po prawie roku nieaktywności? Nie do opisania.

Ostatnio nie mam pojęcia co dzieje się wokół mnie. Codzienna rutyna mnie dobija.